dleathach

TO BYŁO PIĘKNE

Posłuchajcie dziewczyny,była to najpiękniejsza, a zarazem najsmutniejsza historia mojego życia. Myślę, że już nigdy nie przeżyję niczego podobnego. Zostały tylko wspomnienia.

Jechałam do miasta po zakupy. Od rana miałam zły humor spowodowany bolącą głową. Gdy kasowałam bilet, zaczepił mnie bardzo przystojny chłopak i poprosił, abym skasowała także za niego. Obiecał, że kupi mi za to kwiatka. Propozycja była tym bardziej zaskakująca, że nigdy przedtem nie widziałam tego chłopaka. Pomyślała, że to co mnie spotkało jest bardzo śmieszne. Pewnie dlatego bez namysłu zrobiłam mu tą "grzeczność" i rzeczywiście gdy wysiedliśmy z autobusu, pociągnął mnie do pobliskiej kwiaciarni kupił róże prosząc aby miała ona jak największe kolce. Tak właśnie zaczęła się ta krótka znajomość z tak wspaniałym chłopcem jakim był OSKAR.

Uczęszczał do 3 klasy liceum ogólnokształcącego. Mieszkał tylko z ojce. Jego mama zmarła pięć lat temu na raka. Spotykaliśmy się zawsze gdzieś na mieście. Oskar chciał spotykać się ze mną jak najczęściej, a ja mu w żadnym stopniu tego nie utrudniałam. Zauważyłam, iż mimo tego, że od śmierci jego mamy minęło sporo czasu, trudno mu jest się otrząsnąć. Dziwiło mnie, że posiadał tak dużo pieniędzy. Domyślał się co mnie zastanawia i wyjaśnił mi, że dostaje od ojca.

Pewnego dnia zaprosił mnie do domu. Mówił, że bardzo chciałby abym poznała jego ojca. Będąc u niego zafascynowało mnie ogromne akwarium ze wspaniałymi rybkami i setką różnorodnych roślinek-hobby Oskara.

Tatuś bardzo się ucieszył i powiedział, że może Oskar trochę odżyję i przestanie ciągle siedzieć w domu.

Tak więc wiązano ze mną pewne nadzieje, a ja żyłam i jeszcze raz żyłam i byłam bardzo szczęśliwa. Mój książę obsypywał mnie prezentami, których nie chciałam przyjmować. Czułam się wtedy bardzo niezręcznie, ale najwidoczniej podobałam mu się z rumieńcami na policzkach. Tonąc w szczęściu przeżyliśmy 2 miesiące. Spędziliśmy ze sobą bardzo wiele czasu. Kochałam i byłam kochana. Mogłam to powiedzieć z całą pewnością. Poznałam jego przyjaciół. Wspaniali ludzie. Zaakceptowali mnie bez najmniejszych zastrzeżeń. Zaczęłam się obawiać, że rozbijam tę długoletnią przyjaźń. Powiedziałam o tym Oskarowi, lecz on rozwiał moje obawy, mówiąc, że zna ich na tyle dobrze, aby z całą pewnością stwierdzić, że nie będą mieli oto żalu. Bowiem Oskar bardzo wiele czasu poświęcał teraz mi.

Pewnego razu zadzwonił do mnie jeden z naszych przyjaciół- Krzysiek. Powiedział, że Oskar jest w szpitalu i prosi abym go odwiedziła. Bardzo mnie przeprasza, ale nie zdążył zadzwonić osobiście. Umówiłam się z Krzyśkiem pod szpitalem. Właśnie wychodziłam, gdy po raz drugi zadzwonił telefon był to znowu Krzysiek. Po wielu komplikacjach powiedział mi, że... Oskar popełnił samobójstwo. Odłożył słuchawkę. To co wówczas czułam wiem tylko ja. Nie mogłam nawet płakać. Dotarłam na umówione miejsce. Dziś już sama nie wiem jak tego dokonałam. Była wtedy w strasznym stanie. Okazało się, że Oskar miał raka płuc i na dzień przed swoją drugą operacją podciął sobie żyły. Widocznie życie dla niego nie miało sensu. Rozmawiał z lekarzem, który powiedział, że nie długo przeprowadzą drugą operację. Podejrzewam, że nie chciał czekać, aż stanie się szczątkami ludzkiego organizmu.

Zostawił mi kartkę:

"TO BYŁO PIĘKNE. KOCHAM CIĘ I DZIĘKUJĘ."

Byłam potem już tylko na jego pogrzebie. Teraz bardzo często odwiedzam jego ojca. Dużo dowiedziałam się o życiu Oskara, przed naszą znajomością. Nie było ono zbyt wesołe. Szkoła, dom, klub sportowy. Przy każdym spotkaniu wspominaliśmy jakim wspaniałym chłopcem był Oskar, oglądaliśmy zdjęcia... ale i to mi odebrano.

Ojciec Oskara postanowił opuścić nasz kraj. Tutaj wszystkiego miała dopilnować starsza siostra Oskara. Mój starszy przyjaciel stwierdził, że nic go tutaj nie zatrzymuje. Chciał się poświęcić całkowicie swojej pracy.

Tak więc pozostały wspomnienia i łzy. Nawet w najśmielszych marzeniach nie biorę pod uwagę, mogłabym przeżyć coś równie pięknego. Marzę jednak aby powrócił...

Historię tę napisałam w narracji pierwszoosobowej,

aby zachęcić Was do czytania, abyście bardziej zjednoczyli się z autorem i poczuli współczucie do bohatera w tym tekście.